Un cabaleiro do fútbol DAVID ACEVEDO Din os británicos, especialmente os amantes do balón oval, que o rugby é un deporte de viláns xogado por cabaleiros e que o fútbol é un deporte de cabaleiros xogado por viláns, e se cadra teñen razón. Non no de viláns, senón no de cabaleiros, cando un atópase con persoas como Manuel Barreiro Lores (Pontevedra, 1925), ao que vivir onde viviu marcoulle para sempre. Hai destinos para os que un naceu sen elixilos. Se un se cría preto do lugar dos soños demiles de pontevedreses ten moitas posibilidades de que acabe namorándose daquilo, que segundo el, non entraba nos seus plans: o fútbol. Preto da centuria recoñece que a culpa de todo tívoa un taquillero do vello campo de Pasarón. Foi este o que lle abriu as portas non só do recinto, que en nada se parecía ao actual, senón tamén dun deporte que se transformou na súa auténtica vida e ao que dedicou máis de seis décadas, algo que se di rápido, pero que está ao alcance de moi poucos. Manolo Barreiro, como lle chaman todos, podería ser perfectamente o personaxe que inspirou a frase do británico, que para eloxiar o seu amado rugby atacou o fútbol. É desas persoas que pasan pola vida facendo ben, tratando de axudar aos demais. Asóciaselle ao deporte do balón, pero podía ser ao revés. Nunca foi un xogador destacado. Deulle patadas ao esférico porque na España da posguerra o fútbol era das poucas cousas que tiñan os nenos para ser felices. A súa memoria é simplemente prodixiosa. Garda con celo todos os recordos de alguén que contemplou os comezos do club dos seus amores, o Pontevedra CF, do que estivo a piques de ser directivo cando o doutor Celso Mariño asumiu as rendas. «Tratou de convencerme e mesmo chamou A Coruña (refírese á Federación Galega de Fútbol) para que me desen permiso para compatibilizar ambas as funcións. Tiña moitos contactos porque fora adestrador do Deportivo». Por sorte «non llo deron», desvela cun certo sorriso alguén que profesa un absoluto respecto por aqueles que deciden ser dirixentes dunha entidade. «É moi ingrato porque a xente non che acaba de entender. É duro ser criticado á vez que gastas tempo da túa vida». A súa é unha opinión autorizada porque, como consecuencia do seu labor na Federación, sempre estivo en contacto cos directivos. «Gastan tempo, diñeiro...», comenta con agarimo, aínda que tamén expresa unha queixa desde o máis profundo dos respectos. «Non entendo que alguén que deixa de ser directivo dun club (refírese especialmente ao Pontevedra) déase de baixa como socio». Probablemente dígao porque desde 1948 (a entidade fundouse en outubro de 1941) ten carné granate a pesar de que, debido ao seu cargo federativo, podía entrar @gratuitamente en calquera campo, pero os amores non se negocian, vívense, como canta Sabina. Con Calleja e Héctor Rial, dúas lendas do fútbol, e dous mitos do xornalismo deportivo: Balbino Fuentes Moro e Amador Larriba, ademáis do chófer do equipo
RkJQdWJsaXNoZXIy MTEwNTI=