A Federación e o Pontevedra foron as súas dúas paixóns. Se o de León (contra o Burgos) foi o partido máis importante, o do ascenso a Primeira #ante o Celta «foi dramático porque non foi nada fácil», aínda que asegura que a afección de Vigo «quería que subísemos e non estaba contenta coa actitude dos seus xogadores, que estaban primados polo Espanyol». O famoso gol do allo de Rafa Ceresuela abriu as portas da gloria a unha cidade que toleou co fútbol. «Pontevedra vivía para o Pontevedra. Iso nunca máis volverá», quéixase con certa tristeza e sobre todo añoranza porque «foron anos incribles». A época do Hai que roelo! serviulle para coñecer a alguén do que garda un recordo excepcional, Héctor Rial. «Non entro a xulgalo como adestrador, pero como persoa era excepcional». Esa opinión compártena todos aqueles que tiveron a sorte de coñecelo. «Quería máis ao Pontevedra que nós», repite en varias ocasións. Fórao todo no mundo do fútbol, pero «era un tío moi humilde, próximo. Boa xente!». Con el fixo moita amizade e grazas a el viviu unha situación moi especial co futbolista que máis lle ha impresonado, Alfredo Dei Stéfano. «Era o adestrador do Valencia (Dei Stéfano) e xogaba en Vigo, polo que Rial ( Héctor) pediume se a través del podíalle mandar unha caixa de recoiro. Achegámonos ao Hotel Baía e ao chegar vino de costas e díxenlle: ‘Míster’. Pensou que o chamaba un xogador e contestoume: ‘Que cona quere?’. Díxenlle a que viña e a continuación respondeume: ‘Deixe a caixa na recepción e vaiamos tomar un café’. Sentía adoración por Rial». Non ten dúbidas en que ‘A Saeta’ foi o máis grande. «O xogador máis poderoso que vi. Despexaba o balón na súa área e remátao na do rival. Era un verdadeiro portento». Na comparación permanente con Kubala (Ladislao), Barreiro asevera que o húngaro «era máis espectacular, pero Dei Stéfano moi bo». De todos os xogadores que se enfundaron a elástica granate queda con Ignacio Martín-Esperanza. «Era moi bo e aquí xa veu medio collo. A pesar diso, xogou de marabilla. Pregúntome cal fose o seu rendemento se estivese en perfectas condicións. Tiña moita clase». Pero o seu polo centrocampista, do que é moi amigo, non foi amor a primeira vista porque «ao principio criticábao. Non me gustaba, pero despois fíxome calar», aínda que ten eloxios para moitos como Pirelo, Daniel, Gato, Norat, Neme... Xa no camiño de volta e facendo gala da súa sinxeleza, dá grazas por vivir todo o que viviu. Con todo son os demais os que teñen que darlle as grazas por ser un cabaleiro, do que non só o autor do máxima prol rugby sentiría orgulloso senón todos, porque persoas así son as que fan grande o deporte Os carnés da Real Federación Galega de Fútbol e do Pontevedra Club de Fútbol
RkJQdWJsaXNoZXIy MTEwNTI=