Homenaxe a Manolo Barrreiro No campo de fútbol que agora leva o seu nome, na Xunqueira. Domingo, 29 de maio de 2022
A solicitude de cambio de nome dos campos, partiu dos clubs Atlético Estación, Agrupación Juvenil de Lérez, Agrupación Cultural e Deportiva A Seca, CD Lérez, Escuela de Fútbol Portero 2000, Integración Deportiva Pontevedra, Pontevedra CF, Salgueiriños CF e San Andrés CF. Aínda que a proposta inicial das entidades era a de asignar o nome de Manolo Barreiro Lores só ao CFHS Xunqueira I, Tino Fernández considerou oportuno que, “por tratarse dun conxunto de instalacións que conforman un complexo deportivo, o máis axeitado sería agrupar os campos da Xunqueira nun complexo e denominalo Complexo Municipal de Fútbol Manolo Barreiro Lores, integrado por dous terreos de F11 e dous de F8”. Para o tenente de alcalde, “é moi de resaltar que a meirande parte das asociacións deportivas que levan traballando durante anos por e para o fútbol no concello de Pontevedra presente unha iniciativa para homenaxear a un veciño a través da denominación dun campo de fútbol municipal co seu nome”. “Compartimos opinión coas entidades sobre a importancia de facerlle unha merecida homenaxe a unha das persoas máis relevantes no fomento do fútbol base local, ligada a este durante máis de medio século”, sostén o edil socialista. Manolo Barreiro atópase “entre os cidadáns de Pontevedra que deixaron unha pegada máis profunda no fomento do fútbol entre a sociedade”, dixo Tino Fernández, adicando “máis da metade da súa dilatada vida a impulsar tanto a súa práctica como algunhas das moitas infraestruturas deportivas que están repartidas polo noso territorio”. Durante máis de 57 anos estivo traballando de xeito altruísta, para e polo fútbol, e por conseguinte, para a promoción da actividade física e o deporte entre a nosa poboación. Estivo aportando o seu bo facer no ámbito da organización do deporte dende o ano 1954, primeiro como secretario da Delegación Pontevedresa da Federación Galega de Fútbol e a continuación como delegado, ata a súa ‘retirada deportiva’ no ano 2011, cando contaba con 86 anos. Polos méritos acadados ao longo de tantos e tantos anos, a Federación Galega nomeouno Presidente de Honra da Delegación. Actualmente Manolo Barreiro segue a ser un asiduo aos terreos de xogo do noso municipio, así como un importante apoio para os clubs. A iniciativa de dar o seu nome ao principal centro futbolístico do municipio supón non só unha homenaxe a unha das persoas máis representativas na historia do fútbol local, senón tamén a todas aquelas persoas que adican, de xeito solidario e altruísta, a meirande parte da súa vida ao ben común e a reforzar os valores máis importantes dunha sociedade. Os dous campos de herba sintética de fútbol 11 e os dous de fútbol 8 existentes na Xunqueira do Lérez foron construídos en distintas épocas para ir dando resposta á crecente demanda social, resaltando polo seu uso dentro da Rede Básica de Infraestruturas Deportivas Municipais. Dende a creación daquel primeiro histórico campo de terra, o constante investimento do goberno local permitiu darlle forma ao que xa se pode considerar un complexo deportivo do que forman parte, ademais dos catro terreos de xogo, o Pavillón Multiúsos. A proposta do tenente de alcalde e concelleiro de Deportes, Tino Fernández, o Pleno Municipal de Pontevedra aprobou unha iniciativa para que os terreos de xogo da Xunqueira sexan rebautizados co nome de Centro Municipal de Fútbol Manolo Barreiro Lores, en homenaxe ao Presidente de Honra da Delegación Pontevedresa da Real Federación Galega de Fútbol. Omellor nome posible para un campo de fútbol pontevedrés
Un cabaleiro do fútbol DAVID ACEVEDO Din os británicos, especialmente os amantes do balón oval, que o rugby é un deporte de viláns xogado por cabaleiros e que o fútbol é un deporte de cabaleiros xogado por viláns, e se cadra teñen razón. Non no de viláns, senón no de cabaleiros, cando un atópase con persoas como Manuel Barreiro Lores (Pontevedra, 1925), ao que vivir onde viviu marcoulle para sempre. Hai destinos para os que un naceu sen elixilos. Se un se cría preto do lugar dos soños demiles de pontevedreses ten moitas posibilidades de que acabe namorándose daquilo, que segundo el, non entraba nos seus plans: o fútbol. Preto da centuria recoñece que a culpa de todo tívoa un taquillero do vello campo de Pasarón. Foi este o que lle abriu as portas non só do recinto, que en nada se parecía ao actual, senón tamén dun deporte que se transformou na súa auténtica vida e ao que dedicou máis de seis décadas, algo que se di rápido, pero que está ao alcance de moi poucos. Manolo Barreiro, como lle chaman todos, podería ser perfectamente o personaxe que inspirou a frase do británico, que para eloxiar o seu amado rugby atacou o fútbol. É desas persoas que pasan pola vida facendo ben, tratando de axudar aos demais. Asóciaselle ao deporte do balón, pero podía ser ao revés. Nunca foi un xogador destacado. Deulle patadas ao esférico porque na España da posguerra o fútbol era das poucas cousas que tiñan os nenos para ser felices. A súa memoria é simplemente prodixiosa. Garda con celo todos os recordos de alguén que contemplou os comezos do club dos seus amores, o Pontevedra CF, do que estivo a piques de ser directivo cando o doutor Celso Mariño asumiu as rendas. «Tratou de convencerme e mesmo chamou A Coruña (refírese á Federación Galega de Fútbol) para que me desen permiso para compatibilizar ambas as funcións. Tiña moitos contactos porque fora adestrador do Deportivo». Por sorte «non llo deron», desvela cun certo sorriso alguén que profesa un absoluto respecto por aqueles que deciden ser dirixentes dunha entidade. «É moi ingrato porque a xente non che acaba de entender. É duro ser criticado á vez que gastas tempo da túa vida». A súa é unha opinión autorizada porque, como consecuencia do seu labor na Federación, sempre estivo en contacto cos directivos. «Gastan tempo, diñeiro...», comenta con agarimo, aínda que tamén expresa unha queixa desde o máis profundo dos respectos. «Non entendo que alguén que deixa de ser directivo dun club (refírese especialmente ao Pontevedra) déase de baixa como socio». Probablemente dígao porque desde 1948 (a entidade fundouse en outubro de 1941) ten carné granate a pesar de que, debido ao seu cargo federativo, podía entrar @gratuitamente en calquera campo, pero os amores non se negocian, vívense, como canta Sabina. Con Calleja e Héctor Rial, dúas lendas do fútbol, e dous mitos do xornalismo deportivo: Balbino Fuentes Moro e Amador Larriba, ademáis do chófer do equipo
A súa lonxevidade permitiulle vivir todas as épocas do club granate. De todos eses momentos, que son moitos, lembra o partido da Puentecilla, cuxo relato pasou de xeración en xeración de pontevedreses. Foron miles os que estiveron en León. «En Pontevedra só quedou Filgueira (Valverde), que era o alcalde!», aínda que na práctica foron máis dos que estiveron, porque os que naceron máis aló de 1960 tómano como propio grazas ao recordo dos que viviron en primeira persoa o gol de Guillermo. «Cambiou a historia do club», asegura, xa que despois de moitos intentos aquel ascenso foi histórico. «O inicio de todo». O seu comezo nos despachos produciuse seis anos antes grazas ao empeño de Julio Pérez Belo, que lle pediu que lle axudase a organizar as competicións, especialmente as potente Rías Baixas. «Era un campionato de moita calidade», comenta antes de empezar a relatar nomes de clubs como o Anduriña ou o Dena ou de futbolistas de equipos de categoría superior que acababan a tempada alí: « Pais, Pirelo ou Caqui». Naquela época a Federación encargábase de xestionar a Rías Baixas e a competición de xuvenís porque os infantís eran responsabilidade da Fronte de Mocidades. Ata máis tarde non se creou a categoría cadete. Durante 38 anos (desde 1954 ata 1992) foi o secretario da Delegación e durante case dúas décadas o seu máximo responsable. Tivo que deixalo por idade cando entrou García Liñares. Por el seguise. Do seu adeus garda o recordo do agarimo que lle mostrou todo o mundo porque «a min o fútbol deume amigos. Inimigos, ningún. Sempre hai algún rozamento, pero menor. O fútbol foi a miña familia». Da súa etapa na Delegación acórdase dos anos duros nos que había agresións a árbitros ou invasións de campo. Agora iso cambiou. Hai máis conciencia. Omáis difícil para el eran as sancións. «Castigar non me gustaba, pero había que ser duro coas agresións». Pon voz a un secreto popular nos círculos futboleiros: «O que era difícil era pitar na illa (Illa de Arousa) cando non había ponte. Unha aventura!». Tantos anos no mundo do fútbol serviulle para gozar de numerosas vivencias, facer moitas amizades e coñecer sitios. «Para min foi un hobbie que compaxinei co meu traballo», porque ten claro que a Federación foi «como a miña segunda familia. Gardo un grato recordo de todas as persoas que coñecín». Deses días había un que era unha tolemia: «Os venres, e sobre todo a última hora, eran de moitísimo traballo». Non había os adiantos da modernidade. «Cando tivemos o primeiro fax foi unha revolución», comenta para lembrar despois que o «primeiro computador que tivemos era un particular dun empregado da Delegación». Agora todo é máis sinxelo. Naquela época os calendarios das competicións «había que facelos a man. Había un cuadrante e seguiámolo». Nunha xuntanza anual de ex xogadores, directivos e afeccionados do Pontevedra CF
A Federación e o Pontevedra foron as súas dúas paixóns. Se o de León (contra o Burgos) foi o partido máis importante, o do ascenso a Primeira #ante o Celta «foi dramático porque non foi nada fácil», aínda que asegura que a afección de Vigo «quería que subísemos e non estaba contenta coa actitude dos seus xogadores, que estaban primados polo Espanyol». O famoso gol do allo de Rafa Ceresuela abriu as portas da gloria a unha cidade que toleou co fútbol. «Pontevedra vivía para o Pontevedra. Iso nunca máis volverá», quéixase con certa tristeza e sobre todo añoranza porque «foron anos incribles». A época do Hai que roelo! serviulle para coñecer a alguén do que garda un recordo excepcional, Héctor Rial. «Non entro a xulgalo como adestrador, pero como persoa era excepcional». Esa opinión compártena todos aqueles que tiveron a sorte de coñecelo. «Quería máis ao Pontevedra que nós», repite en varias ocasións. Fórao todo no mundo do fútbol, pero «era un tío moi humilde, próximo. Boa xente!». Con el fixo moita amizade e grazas a el viviu unha situación moi especial co futbolista que máis lle ha impresonado, Alfredo Dei Stéfano. «Era o adestrador do Valencia (Dei Stéfano) e xogaba en Vigo, polo que Rial ( Héctor) pediume se a través del podíalle mandar unha caixa de recoiro. Achegámonos ao Hotel Baía e ao chegar vino de costas e díxenlle: ‘Míster’. Pensou que o chamaba un xogador e contestoume: ‘Que cona quere?’. Díxenlle a que viña e a continuación respondeume: ‘Deixe a caixa na recepción e vaiamos tomar un café’. Sentía adoración por Rial». Non ten dúbidas en que ‘A Saeta’ foi o máis grande. «O xogador máis poderoso que vi. Despexaba o balón na súa área e remátao na do rival. Era un verdadeiro portento». Na comparación permanente con Kubala (Ladislao), Barreiro asevera que o húngaro «era máis espectacular, pero Dei Stéfano moi bo». De todos os xogadores que se enfundaron a elástica granate queda con Ignacio Martín-Esperanza. «Era moi bo e aquí xa veu medio collo. A pesar diso, xogou de marabilla. Pregúntome cal fose o seu rendemento se estivese en perfectas condicións. Tiña moita clase». Pero o seu polo centrocampista, do que é moi amigo, non foi amor a primeira vista porque «ao principio criticábao. Non me gustaba, pero despois fíxome calar», aínda que ten eloxios para moitos como Pirelo, Daniel, Gato, Norat, Neme... Xa no camiño de volta e facendo gala da súa sinxeleza, dá grazas por vivir todo o que viviu. Con todo son os demais os que teñen que darlle as grazas por ser un cabaleiro, do que non só o autor do máxima prol rugby sentiría orgulloso senón todos, porque persoas así son as que fan grande o deporte Os carnés da Real Federación Galega de Fútbol e do Pontevedra Club de Fútbol
RAMIRO ESPIÑO Como el mesmo cansouse de explicar “nacendo en Pasarón”, xa que de neno vivía a pouco máis de 50 metros do vetusto, Manolo Barreiro tiña o destino marcado desde o berce: o fútbol. Esa sería sempre a súa paixón e o será polo resto dos seus días. A ese marabilloso deporte dedicou vida e anhelos durante case 60 anos en activo, e todos os demais que suma, rozando o século de existencia, como afeccionado, colaborador, ou o que fixese falta, pero sobre todo como namorado dun deporte que é a súa vida. A súa paixón empezou, como non podía ser doutra maneira, polo Pontevedra CF, do que é actualmente o Socio número 2. Quizais a súa espiña secreta sexa non poder xogar nunca nas filas do equipo do seu corazón, aínda que para compensar non dubidou en botar unha man en tarefas como marcar un campo do que gozaba na bancada e nalgunha “pachanguiña” domingueira cos amigos. Tras a súa etapa como xogador afeccionado, non parou desde 1954, en que comezou a desempeñar primeiro as tarefas de secretario da Delegación Pontevedresa da Federación Galega de Fútbol, cargo que ostentou durante 38 anos, para substituír logo durante outros 19 anos a outro histórico como Benito Braga como delegado, ata o momento da súa 'retirada legal' no ano 2011, cando contaba con 86 anos. E digo ‘retirada legal’ porque Manolo, segue aí, vendo fútbol, acudindo aos campos sempre que pode, exercendo o seu labor representativo, pero sobre todo gozando da súa paixón. Os indubidables méritos acumulados en tantos anos, levaron á Federación Galega a recoñecelo como Presidente de Honra da Delegación pontevedresa, pero o maior mérito, o que seguro máis lle gusta, é o recoñecemento da súa xente, dos clubs aos que durante tantos anos axudou, asesorou e tratou coma se fosen a súa segunda familia. Deles, precisamente, dos clubs e da xente do fútbol pontevedrés, aceptada polo Concello da cidade do Lérez, naceu a idea de propoñer que os campos da Xunqueira levasen o nome de “Complexo Municipal de Fútbol Manolo Barreiro Lores”. Ninguén podería merecelo máis. Manolo Barreiro é, ademais, unha enciclopedia do fútbol modesto pontevedrés. É capaz de lembrar case a cada directivo dos clubs de base que en tantos anos puidesen pasar polas oficinas federativas. Atrévome a afirmar que posiblemente sexa a única persoa que pisou se non todos, a inmensa maioría dos campos de fútbol existentes na provincia e en todos foi sempre ben recibido. Nunca, a pesar de que exercendo un cargo como o seu tanto tempo non sempre chove a gusto de todos, vin a Manolo perder o sorriso nin as boas maneiras. Próximo, afable no trato, educado, sen levantar xamais a voz, a súa presenza e carisma serviu máis dunha vez para tranquilizar “ánimos exaltados” en partidos ou situacións nas que había moito en xogo. Respectado por todos, querido pola inmensa maioría, Manolo Barreiro é máis que un apaixonado do fútbol, Manolo Barreiro en Pontevedra…é O FÚTBOL. Desde o berce ata hoxe Puro fútbol pontevedrés: Manolo Barreiro, Tito Estévez (porteiro do Pontevedra) e Seve Penelos (histórico siareiro do equipo)
www.edicionmultimedia.comRkJQdWJsaXNoZXIy MTEwNTI=